ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ:

ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﻧﺸﺎﺑﻮﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ
گذﺭﺍﻧﺪﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻩ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﺎﺷﻦ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺘﺮ ﺩﺭﻣﺎﻧﺎﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩﺍ
ﻣﺬﺷﺘﻢ، ﻪ ﺩﺪﻡ ﻮﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻮﺑﺪﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﻥ ﻣﺪﺍﺩ ﻭ
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻣﺪﻭﺪ!
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎﺷﻦ ﺩﺭﻣﺎﻧﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.
ﻣﺎﺷﻦ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ،
ﻮﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪﺍ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻔﺖ ﺁﻗﺎ ﺩﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻤﺎﺭﻩ...

ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﺩﺭﺏ ﻋﻘﺐ ماشین ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻦ ﻧﺸﺴﺖ.
ﺩﺭ ﺑﻦ ﺭﺍﻩ ﻮﺎﻥ ﻔﺖ ﻪ ﺩﺸﺐ ﺍﺯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﺎﻩ
ﻣﺸﻬﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﺸﺎﻥ ﺭﺳﺪﻩ ﻭ ﺩﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺮﺾ
ﺍﺳﺖ!!!

ﻣﻦ ﻭ ﺩﺘﺮ ﺯﺮﺸﻤ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺎﻩ ﺮﺩﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺧﻨﺪﻩای
ﻣﺮﻣﻮﺯﺍﻧﻪ ﺮﺩﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻔﺘﻢ: ﻮﻮﻧﻪ ﺑﺮﺍ ﺍﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ
ﺑﺮﺳﻢ، ﺑﺮﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻼﺱ ﻣﺬﺍﺭﻩ!

ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻮﺎﻥ ﺭﺳﺪﻢ ﻭ ﺩﺪﻢ ﺮﺯﻧ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﺍﺑﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺘﺮ ﻣﻌﺎﻨﻪ ﺮﺩ ﻭ ﻔﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺍﺭد.
ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﺁﻣﻮﻝ ﺩﺍﺩﻢ ﻭ ﺪﻓﻌﻪ ﺩﺮ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺯﺩﻢ ﻭ ﺮﺯﻥ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ.
ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻦ ﺟﺮﺎﻥ ﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺮﺩﻢ.
ﺭﻭﺯ ﺩﺪﻢ ﺗﻘﺪﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻭﺯﺮ ﺑﻬﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻨﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﻠ ﺗﻨ ﺗﻬﺮﺍﻥ را ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﺪ، ﺗﺸﺮ ﻣﻨﻢ...!

ﻣﻦ ﻭ ﺩﺘﺮ، ﻫﺎﺝ و ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻢ، ﻭ ﻔﺘﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺪﺍﻡ ﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺎ
ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺮﺩﻩﺍﻢ، ﺗﺎ ﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻔﺘﻪﻫﺎ ﻮﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻓﺘﺎد.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﺘﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺮﺯﻥ ﺭﻓﺘﻢ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺮﺳﺪﻢ ﻣﺎﺩﺭ
ﺪﺍﻡ ﺴﺮﺕ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟

ﺮﺯﻥ ﻔﺖ ﻫﻤﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ.
ﺴﺮﻡ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺍﻨﺠﺎ ﻣﺎﺪ، ﻟﺒﺎﺱ ﻮﺎﻧ ﻣﻮﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ
ﻣﺤﻠ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻨﺪ...